Radio Mi Amigo – Techniek van Toen

Radio “Mi Amigo” was jarenlang - van 1974 tot en met 1978 - een populair station in Vlaanderen en Nederland. Mi Amigo werd ook bekend als de zender die het ondanks anti-zeezender wetgeving jarenlang wist vol te houden. Het zond uit op de 259 meter, 1187 kHz, de golflengte die het deelde met Radio Caroline.

Radio “Mi Amigo” is opgezet door de Belgische zakenman Sylvain Tack. Tack was een ondernemend man die niet alleen een wafelbakkerij ( Suzy Wafels) had maar ook uitgever was van het Tienerblad “Joepie” en een impresariaat had van diverse populaire Vlaamse artiesten. Voor al deze activiteiten zocht hij een promotiekanaal en zag mogelijkheden daar met een eigen radiozender invulling aan te geven. Geen behoefte hebbend om zelf een zendschip uit te rusten zag hij kansen om dat via de zender aan boord van de “Mi Amigo” van Ronan O’Rahilly te doen.

Na een paar “Mi Amigo” sponsoruurtjes die Sylvain Tack tegen betaling liet uitzenden was de start half oktober 1973 voorzien. Die start was naadloos gepland ná het aflopen van het contract tussen Adriaan van Landschoot en zijn “Radio Atlantis” en de eigenaar van het zendschip van Radio Caroline, de Ier Ronan O’Rahilly.

Het liep anders: Op 24 oktober was de zendmast naar beneden gekomen en daarmee was een vliegende start van het nieuwe radiostation van Sylvain Tack voorlopig van de baan. Pas toen de weersituatie dat in december toeliet kon op volle zee, buiten de territoriale wateren, een nieuwe zeer degelijke mast worden opgebouwd.

Na een korte periode van testuitzendingen kwam het station op 1 januari 1974 officieel in de lucht. De programma’s werden in Nederland op de band opgenomen. Met bekende namen als Bert Bennett, Joop Verhoof, Norbert en Will van der Steen, werd de zender, met een onmiskenbaar eigen Vlaams geluid, direct al populair. De invloed van Tack was zeer merkbaar: de “Joepie” top 50, de “Suzy” wafels en meer. Behalve specifiek Vlaamse artiesten was er een zeer ruim aanbod van andere populaire popmuziek.

Mi Amigo zond alleen overdag tussen 7.00 en 19.00 uur uit. Daarbuiten was Radio Caroline met een heel ander soort muziek in de lucht, dankzij de inkomsten die via Mi Amigo gegenereerd werden. Ook Johan Maasbach was een goede bekende op de 259 meter.

De bevoorrading en andere zaken konden tot 1 september 1974 nog vrij eenvoudig via Nederlandse kanalen geregeld worden. Toen op die datum de Nederlandse anti-zeezender wetgeving - het Verdrag van Straatsburg - van kracht werd stopten Atlantis, Noordzee en Veronica. Mi Amigo (en Caroline) gingen door alsof er niets aan de hand was. Achter de schermen ontstonden er natuurlijk wel logistieke problemen.

Het schip ging voor anker voor de Engelse kust: de gedachte hierachter was dat de bevoorrading wat meer uit het directe zicht van de Nederlandse en Belgische justitie zou liggen waarvan verwacht werd dat deze de bevoorrading extra scherp in de gaten zou houden. Door de wisseling van de Nederlandse naar de Engelse kust was de ontvangst van de zender - genoemd werd 50 kWatt - weliswaar minder sterk, maar nog steeds redelijk te ontvangen in Nederland en België.

De Mi Amigo organisatie verhuisde naar Spanje: In Playa de Aro was het postadres en later werden hier ook de programma’s opgenomen en op de band gezet - op zich niet illegaal. Spanje had het Verdrag van Straatsburg niet getekend. In feite gebeurde er, zeker in de jaren 1974/1975, ook het nodige - onder de radar - in België. Zo waren de studio’s enige tijd in de Suzy-wafels fabriek en een min of meer afgelegen boerderij gevestigd.

Deze laatste locatie werd in februari 1975 door de Belgische politie overvallen, en de opnameapparatuur werd in beslag genomen. Wel werden de programmabanden, het ultieme bewijs voor justitie, op tijd gewist. Peter van Dam, dj van Radio Mi Amigo, werd toen samen met zijn toenmalige vriendin opgepakt en heeft uiteindelijk zeven dagen in de cel gezeten. Hierna is hij naar het zendschip gegaan om liveprogramma's te doen. Omdat er ook op andere plaatsen nog illegale opnamestudio's waren (onder andere in Brugge en Enschede), kon redelijk veel apparatuur, platen en ander materiaal worden gered en meegenomen toen de organisatie moest vluchten uit Nederland en België en werden de programma’s vanaf dat moment in Spanje opgenomen. Die werden dan - o.a. in de vorm van cassettebandjes - via allerlei wegen naar het schip gesmokkeld: waardoor de programma’s vaak twee weken van tevoren moesten worden opgenomen (en ook wel eens helemaal niet aankwamen). Ook werd een aantal programma’s live vanaf het schip uitgezonden.

Alle moeite werd wel beloond: de populariteit van de zender in Vlaanderen - en niet alleen daar - leidde er toe dat ook na augustus 1974 de adverteerders bleven doorgaan en via allerlei sluikwegen hun producten via Mi Amigo bleven promoten.

De methoden om de uitgezonden reclameboodschappen ook betaald te krijgen waren vaak erg creatief. Allereerst zeiden de adverteerders van niets te weten. Ze hadden geadverteerd in een blad, b.v. de “Joepie”, en vervolgens werd over de zender omgeroepen “voor u gelezen in het blad Joepie”. Ook werden wel bedragen overgemaakt naar een Spaanse liefdadigheidsorganisatie - die geheel in handen van Tack was.

De zender kreeg het in de loop der jaren steeds moeilijker: was de Belgische justitie aanvankelijk nog wat terughoudend in de hoop dat het station vanzelf wel zou stoppen, in oktober 1977 begon een Belgische onderzoeksrechter een ware kruistocht tegen alles en iedereen die er van verdacht werd iets met de zender te maken te hebben. Dat leverde veel belastend materiaal op, dat vier jaar later van pas kwam bij een rechtszaak waarbij tientallen verdachten voor het gerecht kwamen. Dat liep vaak met een sisser af, zie bijgevoegde kranten knipsels.

De toestand van het zendschip werd met de jaren door het ontbreken van structureel onderhoud steeds slechter en ook de bevoorrading kwam steeds meer onder het vergrootglas van justitie te liggen.

Op 21 oktober 1978 ging de zender langdurig uit de lucht en mede om die reden besloot de Mi Amigo organisatie de banden met Radio Caroline, de eigenaar van de “Mi Amigo” te verbreken. Op 20 maart 1980 zonk de “Mi Amigo”.

Na het afscheid van de “Mi Amigo” op 21 oktober 1978 kwam het station nog kort in de lucht en wel vanaf een eigen schip: “De Magdalena” en onder de naam “Mi Amigo 272”. In het grootste geheim uitgerust in Griekenland, verscheen het in juni 1979 voor de Belgische kust.

De lotgevallen van Radio Mi Amigo 272 zijn op een eigen pagina beschreven. Het station was geen lang leven gegund, in september 1979 was het voorgoed afgelopen. Sylvain Tack had zich al teruggetrokken voordat het Mi Amigo 272 avontuur begon.

Bij gevoegd wat krantenknipsels, en ander materiaal volgt geleidelijk.