Radio Atlanta had de eerste Engelse zeezender moeten zijn, maar het liep anders.

De drijvende kracht achter Radio Atlanta was Alan Crawford, eigenaar van een muziekuitgeverij in Londen. Begin jaren zestig op zoek naar manieren om zijn omzet te vergroten liep hij vast bij de toenmalige monopolies: Radio Luxemburg verhuurde alleen zendtijd aan grote platenlabels en de BBC draaide hoe dan ook weinig grammofoonplaten ( “needle time” beperkingen).

Hij dacht daarom al snel aan een eigen radiostation, en wat op het land niet mogelijk is, kan wel op zee was de gedachte. Zijn voorbeelden waren de Scandinavische zeezenders en Radio Veronica.

Samen met twee andere geïnteresseerden – Dorothy Black en Oliver Smedley – werd “Project Atlanta” opgezet teneinde het monopoly van de BBC te breken. Er werd, zoals wel vaker in de zeezender traditie een web van ondernemingen opgezet teneinde de risico’s te spreiden en de eigenlijke financiers uit het zicht te houden.

Het werd een langdurig project met vele tegenslagen….

Het plan om een voormalig lichtschip voor hun project te gebruiken ging niet door: het schip bleek niet zeewaardig  Daarna ontdekte Crawford dat “Radio Nord”, een van de Scandinavische zeezenders, op 30 juni 1962 zou sluiten ten gevolge van wetgeving tegen zeezenders. Hij startte onderhandelingen met de Amerikaanse financiers van Radio Nord, om hun zendschip, de “Magda Maria” (de latere Mi Amigo) en alle studioapparatuur over te nemen, inclusief een aantal technici om het station in de lucht te houden.

Dit zou de investeerders van project Atlanta verlossen van alle problemen om zelf een schip uit te rusten.

De deal kwam niet tot stand. Op 4 juli 1962 voer de “Magda Maria” naar Ferrol, Spanje, waar ze op 2 augustus 1962 aankwam voor een onderhoudsbeurt. Ook werd de naam veranderd: de nieuwe naam werd “Mi Amigo”. De eerder voorgenomen aankoop door “Project Atlanta Ltd”, onder leiding van Allan Crawford, ging niet door omdat financiers aarzelden om in het project te investeren als gevolg van de sluiting van “Radio Mercur”.Wat volgde waren een heleboel geruchten – zo zou Veronica belangstelling hebben, er zou een Belgische zeezender op komen, etc.  Na wat omzwervingen in de Europese wateren belandde ze uiteindelijk in Galveston, Amerika, met de bedoeling van de Amerikaanse eigenaren haar om te bouwen tot luxe jacht.. 

Zo ver is het niet gekomen. Wel duurde het tot december 1963 voordat Crawford over de benodigde financiële middelen beschikte en het schip kon aankopen. De “Mi Amigo” vertrok op in december 1963 vanuit Galveston naar Las Palmas, Spanje, waarbij ze onderweg bijna verging. Op 5 februari 1964 kwam ze aan in Ferrol, Spanje, waar reparaties plaats vonden, inclusief werk gericht op het verbeteren van haar stabiliteit.

Daarna werd gezocht naar een haven waar een nieuwe antennemast kon worden geplaatst maar die werd niet direct gevonden.

Uiteindelijk vertrekt de “Mi Amigo” naar een werf in Greenore, Ierland. Deze werf is eigendom van de familie van Ronan O’ Rahilly en daar ligt ook de “Frederica”, een voormalige veerboot. Dit schip wordt door Ronan uitgerust voor zijn eigen zeezender project “Radio Caroline”. Hier wordt onder meer een 141 voet (43 m) hoge nieuwe zendmast op de Mi Amigo geplaatst. Tenslotte wordt koers gezet naar de Thames monding, haar nieuwe ligplaats, om als “Radio Atlanta” uitzendingen te gaan verzorgen.

Ronan echter, slaagde er in zijn eigen schip eerder klaar te krijgen en in de Thamesmonding voor anker te gaan om op die manier – eerder dan radio Atlanta – op deze gunstige positie als eerste met “Radio Caroline” in de lucht te komen, om precies te zijn op 27 maart 1964, waarmee Caroline “de race had gewonnen”. Uitgezonden werd op 1520 kHz, wat overeenkomt met 197 meter, aangekondigd als 199 meter (“one-nine-nine”) wat beter in het gehoor ligt.

Na vertrek uit Greenore komt de “Mi Amigo”op 21 april 1964 bij Land’s End in een storm terecht en raakt de mast beschadigd. De reparatie wordt op volle zee uitgevoerd voor de kust van Falmouth.

Op 27 april 1964 gaat de “Mi Amigo” bij Frinton-on-Sea voor anker maar slecht weer verhindert een snelle start van de testuitzendingen die daarom pas op 12 mei 1964 officieel beginnen. Caroline was toen al 6 weken in de lucht.

De gekozen golflengte was aanvankelijk dezelfde als die van Caroline: de testuitzendingen vonden plaats nadat Caroline ’s avonds uit de lucht ging. Daarna werd een golflengte gekozen iets naast die van Caroline, 1493 kHz wat overeenkomt met 201 meter.

De programma’s van “Radio Atlanta” werden voor een groot deel aan land opgenomen en in beperkte mate live uitgezonden. Muziekstijl en programmering verschilden van die van Caroline (die bijna alles live uitzond) maar beiden richtten zich op dezelfde doelgroep: luisteraars in Zuid-Oost Engeland. Het is daarom ook niet verrassend dat tussen beide concurrenten onderhandelingen op gang kwamen over een fusie.

In juli 1964 ging “Radio Atlanta” dan ook samen met “Radio Caroline”. Vanaf de “Mi Amigo” werd er vanaf dat moment uitgezonden onder de naam “Radio Caroline South”. De “Frederica” vertrok naar de Ierse Zee om als “Radio Caroline North” verder te gaan.

Zonder enig vertoon stopte Radio Atlanta op 3 juli 1964 om 8 uur ’s avonds met haar uitzendingen.  De volgende morgen was alleen Caroline in de lucht, maar nu vanaf de “Mi Amigo” en op de golflengte van Radio Atlanta.

De afspraak was dat Crawford’s “Project Atlanta” verantwoordelijk zou zijn voor Caroline South en dat “Planet Productions” van Ronan O’Rahilly voor Caroline North. Deze situatie duurde tot 1965 waarna “Project Atlanta” – dat financieel in problemen verkeerde – werd opgenomen in “Planet Productions”.

Niet iedereen was gelukkig met de fusie: twee belangrijke aandeelhouders, Dorothy Black en Oliver Smedley, voelden zich aan de kant gezet en zochten een vervolg voor “Project Atlanta”. Dat zou er komen maar dat is een ander verhaal…