Philips 834A

Het Philips ontvangtoestel type 834A voor wisselstroom netten is geïntroduceerd in 1933. Het is “een tweekrings rechtuit ontvanger met eenknops afstemming en uitgerust met "Super inductance" spoelen en buizen uit de "Gouden Miniwatt" serie”.

Het type 834 werd ontwikkeld in een tijd dat de ontvangsttechniek grote ontwikkelingen doormaakte. Om er hier twee te noemen: netvoeding en eenknops afstemming. De vroege ontvangers uit de jaren twintig waren doorgaans gemaakt voor accu- of batterij voeding en de bediening was ingewikkeld omdat iedere afgestemde kring apart moest worden afgestemd. Philips (en andere grote fabrikanten) waren terecht van mening dat alleen een eenvoudig door leken te bedienen toestel gevoed uit het lichtnet het medium radio “salonfähig” en dus pas echt populair kon maken. Ronduit verbazingwekkend is het aantal netspanningsmogelijkheden van het type 834.

Een andere belangrijke ontwikkeling was de uitvinding van de Superheterodyne. Steeds meer en sterkere zenders creëerden de noodzaak om de selectiviteit van de ontvangers te vergroten, iets wat met “recht-uit" ontvangers maar in beperkte mate bereikt kan worden. Begin jaren dertig waren er aan het superhetrodyne systeem echter nog zeer veel nog te overwinnen moeilijkheden verbonden. Daarom werden in de jaren 1931 tot en met 1934 door Philips “recht-uit” ontvangers vervaardigd, die wegens de bijzondere zorg, besteed aan spoelkwaliteit in combinatie met verliesvrije afstemcondensatoren en trimmers, als “Super-inductie” ontvangers werden betiteld. Zo zijn de spoelen, gewikkeld met h.f.-litze op een lichaam van glas in paraffine gegoten, fors van afmeting en geplaatst in omvangrijke koperen bussen.

Deze toestellen voldeden aan hoge eisen van gevoeligheid en selectiviteit. De 834A van Philips is zo’n ontvanger. De gebruiksaanwijzing vind je hier

Voor een uitgebreide uitleg over dit principe en de werking van de 834A verwijs ik hierbij naar een artikel “De Super-Inductie ontvangers van Philips” door de heer W. Martens. Dat vind je  hier

Van dezelfde serie zijn de typen 824A (zonder ingebouwde luidspreker), 836A (houten kast, met toonregeling) en de 826A (als 836A maar zonder luidspreker). Naast de 834A werd ook een C-versie geleverd, deze is geschikt voor gelijkstroom netten met een spanning van 110 tot 260 Volt.

Alle genoemde types beschikken over de Lange- en de middengolf.

Volgens het typeplaatje van het hier beschreven exemplaar is dit een 834AS. Dat zou een door Philips Frankrijk gebouwd exemplaar zijn, identiek aan de Radiola 427.  De 834AS zou een afwijkende buizenbezetting hebben, maar dit exemplaar heeft de voor Nederland gebruikelijke lampenbezetting. Ra-ra hoe kan dit?

De buizenbezetting is als volgt: E455/ E462/ E499/C453/ 1823. Dit waren lampen ontwikkeld voor gloeidraad voeding met wisselstroom, de “Gouden Miniwatt” serie.

De E455 is de eerste h.f. trap, de E462 de tweede. Deze is via een h.f. transformator gekoppeld aan de E499 die functioneert als (anode)detector en laagfrequent voorversterker. De C453 is de l.f. eindtrap. Globaal is de opzet als volgt: twee trappen hoogfrequent met in totaal twee afgestemde kringen, gevolgd door detectie en l.f. versterking. Volumeregeling door het variëren van de roosterspanning van de eerste h.f. trap. Geen terugkoppeling! De luidspreker is van het type Pdyn (permanent magnetisch-dynamisch) dus geen type met externe bekrachtiging (wat in die tijd vrij gebruikelijk was) De documentatie vind je  hier. Voor wie aan een beknopte documentatie genoeg heeft, die vind je hier .

De ontwikkeling van de Superheterodyne en de geschikte menglampen staan beschreven in een tweetal artikelen in de bibliotheek, t.w.  "Principe en Eigenschappen van Supers"  en  "Ontwikkeling en Eigenschappen van Menglampen"  (klik op de titels) uit 1937. Het toont aan wat een onderzoek er is verricht om bruikbare toestellen te kunnen construeren.

De prestaties van deze ontvanger zijn moeilijk vergelijkbaar. Hangt sterk af van de gebruikte antenne. Op de achterwand van dit exemplaar bevindt zich een metalen doosje, een spoeltje en drie ingangen A, B en C en een kabeltje dat op de antenne ingang van het toestel kan worden aangesloten en dat samen met een zeer korte antenne redelijke ontvangst kan geven.

Dit toestel is sinds 1972 in mijn bezit en werd gevonden bij de ontruiming van een fabriek. Het had jarenlang staan te verstoffen en was nog compleet. Het luidsprekerdoek was vergaan en op de plek van de E462 was een AF2 ingezet. In inmiddels iets meer dan een halve eeuw heeft het diverse verhuizingen overleefd en is verschillende malen gerepareerd. Het is het oudste toestel uit mijn collectie.